Narrator Maria – Delegat z Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej, Polski Govt na uchodźstwie

1500 uchodźców tutaj w Meksyku było pierwotnie przeznaczonych dla Afryki. To przez tymczasowe obozy w Iranie, a następnie dwa miesiące w Karaczi w Indiach, w tym czasie Meksyk zgłosił się na ochotnika, aby otworzyć swoje podwoje dla polskich uchodźców.

Z Bombaju amerykański statek “Hermitage”, w dwóch przesyłkach, zabrał uchodźców do Meksyku przez Bombaj, Australię, Nową Zelandię, Bora Bora i port San Pedro w USA.

W 1943 roku dwa transporty polskich uchodźców dotarły do Colonia Santa Rosa w Leon Guanajuato, opuszczonej hacjendy.

Colonia Santa Rosa powstała dzięki połączonym wysiłkom czterech rządów: Ameryki, Meksyku, Wielkiej Brytanii i polskiego rządu na uchodźstwie w Londynie. Potrzeby materialne tej grupy, jeśli chodzi o żywność i odzież, są zaspokajane przez rząd polski, rząd STANÓW Zjednoczonych, Katolickie Służby Pomocy, Wspólnoty Polskie w USA i wiele innych hojnych organizacji na całym świecie. Powoli odbudowuje się nadzieje uchodźców i ich wiarę w Boga i Ludzkość.

Jednak osada bardzo potrzebuje usług edukacyjnych i rekreacyjnych. W Kolonii utworzono ośrodek pomocy społecznej dla tych celów, a także działania dla młodzieży. Pani Renetta Rakoski, reprezentująca Katolickie Służby Pomocy, przyjęła stanowisko przełożonego. Polskie Zakonnice Falician z Chicago przybyły do Colonia Santa Rosa, aby kształcić dzieci. Ich poświęcenie i duchowe przewodnictwo jest bezcenne dla całej społeczności.
To pokrzepiające widzieć, jak polscy uchodźcy przystosowują się do życia w Mexcio. Jeden z nich powiedział mi:

“Czasami, w najciemniejszych chwilach w życiu, trochę słońca wchodzi i ogrzewa całą waszą istotę. Tak było, kiedy przyjechaliśmy do Meksyku. Przywitano nas muzyką, kwiatami i otwartymi, kochającymi ramionami i sercami narodu meksykańskiego. Dzielili się swoją miłością – niewiele wiedząc o okropnościach, z których właśnie uciekliśmy. Łzy płynęły i nie mogliśmy powstrzymać radości, którą czuliśmy. W końcu byliśmy w ramionach przyjaciół – przyjaciół, których nigdy nie spotkaliśmy, nie rozumieliśmy ich języka, mieliśmy niewiele wspólnego historycznie, ale zrozumieliśmy, że będziemy tu bezpieczni, dopóki wojna się nie skończy”.

Colonia Santa Rosa Meksyk to opowieść o złamanych ludzi powoli rodzi się na nowo. Uchodźcy powoli ufają obcym, nie tylko w Meksyku, ale tak wielu oferujących pomoc w modlitwach, darowiznach na żywność, odzieży, lekarstwach i finansach z całego świata – głównie z Ameryki.

Hacienda, którą nazywamy Colonia Santa Rosa, nie była w żaden sposób, aby wspierać 1500 uchodźców. Z rozbitymi spritami, umysłami i ciałami ta ragtag polska społeczność zakasa rękawy i skupia się na nowym początku…

Przebudowują całą Hacjendę, całkowicie przebudowują basen, dzielą budynki dla akademików, budują nowe budynki dla pomieszczeń mieszkalnych i dodatkowych sal lekcyjnych, budują szpital, biura, plac zabaw i ogrody w celu uzupełnienia naszych zapasów żywności.

Polscy uchodźcy zaczynają się śmiać i cieszyć się życiem.

W 1945 roku, pod koniec wojny, kończy się porozumienie polsko-meksykańskie i musimy wypłacić uchodźców obozowych. Ich wybory w tej chwili to powrót do Polski, zamieszkanie i praca w Meksyku, lub znalezienie sponsora, aby wyjechać do Stanów Zjednoczonych lub innych krajów.

Z około 1500 uchodźców, którzy zostali przeniesieni z Indii do Colonia Santa Rosa w Meksyku, pozostanie tylko niewielka grupa. Większość dzieci ma możliwość wyjazdu do Stanów Zjednoczonych. Kanada była szczególnie zainteresowana uchodźcami w Meksyku i zapewniła umowy o pracę dla wielu z nich.